‘Beheers uw stem van geween en uw ogen van tranen, want uw werk zal beloond worden zegt de HEERE... uw kinderen zullen terugkomen uit het land van de vijand.’
Jeremia 31:16–17
Beste vrienden,
Israël in Focus van deze maand brengt u een van de vele niet vertelde verhalen van moed en hartzeer van 7 oktober – een verhaal dat niet lang de krantenkoppen haalde, maar een blijvende indruk heeft achtergelaten op het hart van een natie. Hun verschrikkelijke terreur ervaring herinnert ons waarom wij hen blijven steunen die emotioneel verwondt zijn. Wij geloven dat het tijd wordt om waardigheid, hoop en genezing over dit land te herstellen, en om biddend solidair te zijn met het volk van Israël.
Omri Miran, 48, is vader, echtgenoot, therapeut – en nu een voormalig gegijzelde. Hij woonde in kibboets Nahal Oz met zijn vrouw Lishai en hun twee dochters, Roni en Alma. Een paar jaar geleden ontmoetten Omri en Lishai elkaar op een Poerim feest in Sderot. Het was maart 2020, enkele dagen voordat de wereld op slot ging vanwege COVID, en de twee ontwikkelden een vaste en diepe relatie. Zij trouwden, stichtten een gezin en bouwden een leven op slechts enkele kilometers van de grens met Gaza, een leven vol vreugde en eenvoud.
Omri had een kleine studio waar hij Shiatsu-therapie aanbood en daarnaast ook werkte als constructie werker op de kibboets. Hij was een man die zijn handen gebruikte om te bouwen, te genezen en zijn gemeenschap te dienen.
Op de ochtend van 7 oktober 2023 werd dat rustige leven verbrijzeld.
Om 10.30 uur ’s ochtends explodeerde het bovenraam van de douche. Buiten klonken voetstappen en geschreeuw in het Arabisch. Terroristen waren de kibboets binnengekomen. Het gezin hield de adem in terwijl de chaos steeds dichterbij kwam. Toen klonk een stem die ze kenden: 'Ik ben het, Tomer. Open de deur alsjeblieft, anders schieten ze jullie en mij dood.’ Het was de 17-jarige Tomer Arava, de zoon van hun buurman, die door de aanvallers als menselijk schild werd gebruikt.
Omri en Lishai namen een wanhopig besluit. Hun dochter, Roni, was vlak voor de deur in slaap gevallen. Als schutters het vuur zouden openen, zou zij de eerste zijn die iets zou overkomen. Omri deed de deur open.
Gewapende terroristen stormden binnen en dwongen het gezin de woonkamer in. Vervolgens werden ze naar een nabijgelegen huis van de familie Idan geleidt. De Idans, die al rouwden om de moord op hun dochter Ma'ayan, deelden nu de gruwel die zich ontvouwde. Roni, nog maar een peuter, was verlamd van angst. Alma, pas zes maanden oud, huilde van de honger. De schutters eisten dat Lishai haar dochter Alma borstvoeding gaf voor een foto. Ze weigerde.
Rond 13.30 uur veranderde de situatie opnieuw. Er arriveerden meer terroristen, deze keer met Yehudit en Natalie Ra'anan, een moeder en dochter uit Chicago die op bezoek waren gekomen. De terroristen bonden de handen van Omri en Tzachi. Lishai besefte wat er zou gaan gebeuren. Ze mocht Omri niet benaderen, dus deed ze wat elke vrouw en moeder zou doen. Ze sprak woorden die het gewicht van hun liefde en de hoop op overleving droegen:
‘Ik hou van jou. Ik zal onze meisjes beschermen. Ik wacht op je…’
Hij werd nu zeer gewelddadig als gijzelaar meegenomen door de terroristen.
Roni schreeuwde nog: ‘Abba! Ik wil mijn vader!’ Ze probeerde hem achterna te rennen, overstuur van verdriet. Ze was pas twee jaar oud, maar begreep de terreur in de kamer. Om half zes in de avond, na elf ondraaglijke uren, bestormden IDF-soldaten van de Givati Brigade het gebouw en redden de overgebleven familieleden. Maar Omri was al naar Gaza gebracht.
Omri werd 738 dagen gevangen gehouden.
Omri werd tussen 23 verschillende locaties verplaatst, zowel bovengronds als in Hamas' tunnelnetwerk. Al vroeg werd hij geboeid. Drie weken lang kon hij niet vrij bewegen. Op een gegeven moment zaten vijf mannen in een kooi van slechts 1,80 bij 1,60 meter gepropt. Ze konden niet rechtop staan. Ze konden nauwelijks ademhalen. Zij werden uitgehongerd. Zij gaven hen vies en zout zeewater te drinken. Langzaam, één voor één, werden de andere mannen meegenomen, waardoor Omri samen met een andere gegijzelde achterbleef.
Er waren momenten waarop de ontvoerders wapens in de buurt lieten liggen, een uitnodiging om een wanhopige poging te ondernemen. Maar Omri wist dat het niet tot de vrijheid zou leiden. Het zou de situatie alleen maar erger maken.
Om zijn gezond verstand te behouden, markeerde Omri elke dag in zijn gedachten. Hij schreef ze nooit op. Hij telde ze gewoon. Hij wist precies hoeveel dagen er waren gepasseerd.
Maar wat hem echt op de been hield, was het denken over de eenvoudigste dingen: spelen met Roni, Alma vasthouden, hun gelach horen, weer dicht bij zijn vrouw zijn. Hij concentreerde zich op die momenten, die zegeningen, want ze herinnerden hem eraan dat er nog een leven was om naar terug te keren.
Op Jom Hasjoa, de Holocaust-herdenkingsdag, bereikte zijn familie eindelijk een bericht. Het was ook zijn verjaardag. Een teken van leven. Een hartslag van hoop.
Toen, op 13 oktober 2025 werd Omri Miran vrijgelaten. Hij keerde terug naar zijn vrouw en dochters. Het gezin verhuisde naar een tijdelijke woning in Kramim — Omri was eindelijk vrij en kon weer frisse lucht ademen.
Een week later sprak Omri voor het eerst in het openbaar. Hij zei:
‘Ik keerde terug naar Israël, naar het leven, en ontdekte dat iedereen me kent. Ik ken jullie niet allemaal, maar ik heb jullie gezien. Ik heb een glimp opgevangen van de strijd die jullie voor mij en de andere gegijzelden hebben gevoerd. Ik zag jullie staan op het plein, op kruispunten, overal in het land – en daarvoor, volk van Israël, een enorme dankjewel. Ik heb geen woorden om te beschrijven hoeveel ik van jullie houd en jullie waardeer omdat jullie ons niet hebben opgegeven.’
Hij uitte zijn diepe dankbaarheid aan het Israëlische leger, de veiligheidsdiensten en het Israëlische volk. En vervolgens deed hij een gelofte: alles in zijn macht te doen totdat de laatste gegijzelde thuiskomt.
Vandaag is Omri aan het genezen. Roni is nu 4 jaar oud. Alma is twee. Hun familie is weer bij elkaar. Maar ze zijn voorgoed veranderd.
Wij delen dit verhaal niet om angst te zaaien, maar om geloof aan te wakkeren.
Omri's verhaal staat voor veerkracht en hoop. Hoewel we de duisternis van die dag niet ongedaan kunnen maken, kunnen we samen kaarsen van hoop aansteken in huizen in heel Israël. We kunnen naast de gebrokenen van hart staan. Wij kunnen vrijheid en herstel proclameren.
Blijf alstublieft bidden voor elke vrijgelaten gegijzelde, voor elke familie, en dat er vrede zal regeren over Israël.
Als u zich geroepen voelt, nodigen wij u uit om met ons samen te werken om essentiële hulp te bieden aan hen die dat het meest nodig hebben.
Doneer vandaag nog.
Met dankbaarheid,
Barry en Batya
