De naam van dit festival is eigenlijk de datum: "Tu" is een uitspraak van de Hebreeuwse letters tet en vav, waarvan de numerieke waarde het getal 15 is. En Shvat is de naam van de maand. Dus in wezen betekent "Toe Biesjwat" de 15e van Shvat. Het staat ook bekend als Rosh Hashana La'ilanot, het nieuwe jaar van de bomen.
Hij lijkt op een boom die aan een rivier staat, een boom die geen last heeft van de hitte en niet lijdt onder maandenlange droogte. Zijn bladeren blijven groen en hij blijft vrucht dragen.
Jeremia 17:8
De Oorsprong van Toe Bieshjwat
In het begin was Toe Biesjwat geen Joods festival. Het markeerde eerder een belangrijke datum voor Joodse boeren in de oudheid. De Torah zegt:
“Wanneer u het land binnenkomt en allerlei vruchtbomen plant, zult u de eerste drie oogsten niet binnenhalen, want die zijn onrein.”- Leviticus 19:23
De vrucht van het vierde jaar moest aan de priesters in de tempel worden aangeboden als een geschenk van dankbaarheid voor de overvloed van het land, en de vrucht van het vijfde jaar - en alle daaropvolgende vruchten - was uiteindelijk voor de boer. Deze wet riep echter de vraag op hoe boeren de "verjaardag" van een boom moesten vieren. De rabbijnen stelden daarom de 15e van de maand Shvat vast als een algemene "verjaardag" voor alle bomen, ongeacht wanneer ze daadwerkelijk werden geplant.
Fruitbomen kregen een speciale status in de Thora vanwege hun belang bij het in stand houden van het leven en als symbool van Gods goddelijke gunst. Zelfs in tijden van oorlog waarschuwt God de Israëlieten:
“Als u een stad belegert, verwoest dan niet de fruitbomen. Eet zoveel fruit als u wilt maar hak de bomen niet om. Zij zijn immers geen vijanden die moeten worden gedood! Alleen bomen die geen voedsel leveren mag u omhakken. Gebruik deze voor ladders, torens en stormrammen voor de belegering.” - Deuteronomium 20:19-20
Op een later tijdstip stelden de rabbijnen van de Talmoed vier "nieuwe jaren" vast op de hele Joodse kalender - Rosh Hashana, of het Joodse nieuwe jaar voor de kalenderdatum; een nieuw jaar voor het vestigen van de regering van koningen; een nieuw jaar voor het geven van tiende van joodse boeren aan de tempel; en tenslotte Toe Biesjwat, het nieuwe jaar voor de bomen (Misjna, Rosh Hashanah 1: 1). De rabbijnen bespraken waarom deze datum werd gekozen; door te zeggen dat Toe Biesjwat na het midden van de winter valt (meestal in februari), concludeerden ze dat het grootste deel van de jaarlijkse regenval meestal al tegen die tijd in het land Israël is gevallen, waardoor een gezonde, met water bedekte grond ontstaat om nieuwe bomen te planten (Talmud, Rosh Hashanah 14a).
Volgens Deuteronomium 8: 8 zijn er vijf vruchten en twee granen die met Israël worden geassocieerd als "een land van tarwe en gerst, van wijnstokken [druiven], vijgen en granaatappels, een land van olijfbomen en [dadel] honing." Joden geven ook een prominente plaats aan amandelen in Toe Biesjwat, aangezien men dacht dat de amandelbomen de eerste bomen in Israël waren die in bloei kwamen. Johannesbrood, ook bekend als Sint-Jansbrood, werd een ander populair fruit om te eten op Toe Biesjwat, omdat het de lange reis van Israël naar Joodse gemeenschappen in Europa kon overleven.
Later
Toen Joodse pioniers eind 19e eeuw begonnen terug te keren naar het land Israël, werd Toe Biesjwat een kans voor deze vurige agrariërs om de overvloed van een herstelde ecologie in Israël te vieren. In de oudheid was het land Israël ooit vruchtbaar en goed bebost. Gedurende eeuwen van herhaalde veroveringen, verwoestingen en verwoestijning, werd Israël van bomen ontdaan.
De vroege zionisten grepen Toe Biesjwat aan als een kans om hun inspanningen voor het planten van bomen om de ecologie van het oude Israël te herstellen te vieren en als een symbool van hernieuwde groei en bloei van het Joodse volk dat terugkeerde naar hun voorouderlijk vaderland.
Voor Joodse Vreemdelingen
Toe Biesjwat is een symbool geworden van zowel een zionistische gehechtheid aan het land Israël als een voorbeeld van Joodse gevoeligheid voor het milieu.
Vroege Joodse kolonisten in Israël begonnen nieuwe bomen te planten, niet alleen om de ecologie van het oude Israël te herstellen, maar ook als symbool van de hernieuwde groei van het Joodse volk dat terugkeerde naar hun voorouderlijk vaderland.
Veel Amerikaanse en Europese Joden observeren Toe Biesjwat door geld bij te dragen aan het Joods Nationaal Fonds (JNF), een organisatie die zich inzet voor het herbebossen van Israël (de aankoop van bomen in JNF-bossen is ook gebruikelijk om een feest zoals een bar of Bat-Mitswa te herdenken) .
Voor Milieuactivisten
In de moderne tijd blijft Toe Biesjwat een kans om bomen te planten - in Israël en elders, waar Joden ook wonen. Veel ouders doneren elk jaar aan het JNF op Toe Biesjwat ter ere van hun kinderen.
Toe Biesjwat, of de "verjaardag" van alle fruitbomen, is een klein festival dat schijnbaar op maat is gemaakt voor de Joodse milieuactivisten van vandaag. In feite is er een oude midrasj (rabbijnse leer) die zegt:
“Toen God Adam door de hof van Eden leidde, zei God:‘ Kijk naar mijn werken. Zie hoe mooi ze zijn, hoe uitstekend! Voor jou heb ik ze allemaal gemaakt. Zorg ervoor dat je Mijn wereld niet bederft of vernietigt, want als je dat doet, zal er niemand zijn om haar na jou te herstellen. " - (Prediker Rabba 7:13)
Bron:
www.myjewishlearning.com
