“Hij zal u bedekken met zijn vlerken, en onder zijn vleugels vindt u een toevlucht; zijn trouw zal uw schild en uw vesting zijn.”
Psalm 91:4
Beste vrienden,
Op de ochtend van 7 oktober werd Israël tot in het diepst van zijn ziel geschokt. Terwijl raketten neerkwamen en terroristen ons land binnenvielen, waren er velen die ervoor kozen om niet te vluchten, maar te blijven, te dienen en te redden. Een van hen was een jonge ambulancebroeder genaamd Amit.
We hoorden Amits verhaal voor het eerst van Ronit Glaser, een ervaren medicus bij Magen David Adom. Ze werkte die dag in het commandocentrum van de MDA in Jeruzalem, nadat ze haar eigen dochters in veiligheid had gebracht door een spervuur van raketsirenes.
Ronit nam de oproep van Amit aan, iets na zeven uur 's ochtends. Amit zat vast in de tandartskliniek in kibboets Be'eri – een van de eerste gemeenschappen die die dag werd aangevallen. Ze had meerdere slachtoffers bij zich. Twee waren al dood. Ze vroeg Ronit kalm: ‘Wanneer kom je?’ Op de achtergrond hoorde Ronit geweervuur.
Ze smeekte haar supervisor om een antwoord. Toen dat kwam, was ze diep bedroefd toen ze tegen Amit zei: ‘Je bent een van ons, dus ik zal je de waarheid vertellen. We weten niet wanneer we je te pakken krijgen. We proberen het. Maar we kunnen je niet bereiken.’ Amit bevond zich midden in een oorlogsgebied.
Toch bleef Amit hoopvol. Uren later belde ze opnieuw. Midden in het gesprek probeerde een van de gewonde mannen die bij haar waren te vluchten. Ze hield hem tegen, vastberaden maar vriendelijk: ‘Je gaat nergens heen. Je blijft bij mij. We weten niet wat er buiten is.’
Tegen die tijd was de tragedie zich al aan het voltrekken. Terroristen hadden de toegangswegen geblokkeerd. Speciale eenheden werden in een hinderlaag gelokt. Zelfs de lokale MDA-ambulancechauffeur, Avi Yachatz, werd neergeschoten – samen met zijn twee jonge kleinzoons.
En Amit? Zij bleef waar ze was.
Bijna acht uur lang bleef ze de gewonden verzorgen. Ze was zelfs in haar been geschoten, maar slaagde erin een tourniquet om zichzelf heen te leggen. Pas toen terroristen eindelijk de kliniek binnendrongen, werd ze gedood. Ze was pas 22 jaar oud.
Ze vonden haar twee dagen later, nadat het gebouw was ontdaan van boobytraps. Ze droeg nog steeds haar chirurgische handschoenen.
Amit was de jongste paramedicus-trainer in MDA. Die ochtend drong haar vriend erop aan dat ze zou vertrekken en zich bij hem zou voegen, ergens waar het veiliger was. Maar ze weigerde. ‘Ik heb dienst deze sjabbat,’ zei ze. ‘Ik blijf.’
De enige overlevende van de kliniek vertelde later aan haar moeder: ‘Ze was mijn paradijs in de hel. Ze was een engel.’
Verhalen als deze zijn moeilijk om te horen, maar ze zijn essentieel om te onthouden. Ze herinneren ons aan de echte helden: zij die naar de gebrokenen en de bloedenden rennen. Zij die de gewonden verzorgen, zelfs als de dood nabij is. Zij die de oproep beantwoorden.
Bij Visie voor Israël zijn we vereerd om organisaties zoals MDA te steunen – juist de medici die aan de frontlinie van een tragedie staan. En met uw hulp kunnen we hen blijven voorzien van ambulances, medische benodigdheden en bescherming – hulpmiddelen die levens redden wanneer elke seconde telt.
Steun de helden die weigeren het lijden achter zich te laten. Doneer nu en draag uw gift op aan het Medische en Noodfonds.
Amits handen bleven open tot het einde – en boden zorg, hoop en leven. Mogen wij geïnspireerd worden om hetzelfde te doen, ter nagedachtenis aan haar.
Bekijk de video.
Met eer en nagedachtenis,
Barry en Batya
